15-07-2013 Bud

Het regende vandaag veel. Heel veel. Bij het opstaan in Valldal is het nog droog. Als we om 10:00u gaan rijden begint het al gauw te sputteren. De aardbeienverkopers laten zich niet zien. Wel zien we een landschap waar fruitteelt ineens de boventoon voert. Heel apart, dat hadden we in Noorwegen nog niet zoveel gezien. 

We rijden de Trollstigen (Trollenweg) maar veel trollen zien we niet. Volop bomen, groen en vegetatie. We stoppen bij uitkijkpunt Guldbrandsjuvet. Een heldere waterstroom die zich door twee enorme uitgesleten rotsblokken perst. In Noorwegen zie je dit niet zoveel, in Frankrijk zie je dat wel vaker. Ontzettend indrukwekkend!

Als we verder rijden verdwijnen de bomen weer en zien we een totaal ander landschap. Steile rotsen links en rechts. daarna wordt het vlakker en nog kaler. afgeronde toppen en een kaal grijsgroen landschap. En dan bereiken we het hoogtepunt van de Trollstigen. Een afdaling van zeven kilometer vol haarspeldbochten. Ik loop nog even naar het uitkijkpunt maar Johan blijft in de camper; het giet, het is koud en het waait. Maar als ik bij het uitkijkpunt ben wordt het droog en, jawel, de zon laat zich zelfs even zien. Ik ben me soms een mazzelaar! :-) Veel foto's gemaakt, net als de bus vol Koreanen die gelijk met ons aankomt. En ik maak ook een filmpje en dat laat ik Johan in de camper zien. Kan hij zien welke route hij mag rijden. Want wat ben ik blij dat hij rijdt! 
Zoals altijd rijdt hij zeer vakkundig ons huisje op wielen naar beneden. De begroeiing keert terug en Åldalsnes komt in zicht. We hadden ons daar voor vanavond een plaatsje in de haven bedacht maar... Het regent pijpenstelen en het is nog maar half een. Jammer om nu al stil te gaan staan. In Åndalsnes koopt Johan nog een prachtige trekkingbroek en knaloranje fleecevest. Nou, laat het EK maar beginnen, hij is er klaar voor! :-)

We rijden nog even langs het huis van Peter en zijn dochter Jasmin in Innfjorden, maar ze zijn niet thuis. We zoeken de dichtstbijzijnde camping op maar dat blijkt een plek met alleen hytter (hutten) te zijn. Dus besluiten we verder te rijden naar Bud. Dat ligt aan de Atlantische Oceaan. Welja, we hadden vandaag ook nog geen afwisseling genoeg gehad qua landschappen! Nog wel even met de veerboot van Afarnes naar Sølsenet. We staan vooraan op de boot en krijgen tijdens de overtocht nog een flinke plons zout water over de voorruit. Ach, het schommelt wel maar spuugzakjes zijn overdreven...

Hierna via Molde naar Bud. Het uitzicht wordt steeds beter en het voornaamste: het is droog! Op Camping Bud in Bud is nog plek genoeg. Uiterst gastvrij, net zoals op alle campings. Je gaat maar staan en laat maar horen wat je gebruikt hebt. Jawel, het bestaat dus nog, het vertrouwen. Is het niet geweldig?

Als we de camper op een prachtig plekje hebben geparkeerd gaan we fietsen. De duinpaden op. De paden lopen niet zoals in Nederland mooi breed en glooiend door de duinen maar deze zijn smal, lopen langs de kustlijn over de rotsen. Soms is het pad supersteil omhoog en dan weer omlaag. En het uitzicht is telkens adembenemend mooi! Veel teveel foto's gemaakt maar jeetje wat is het hier geweldig mooi. Het ruige en het lieflijke komen op een bijzondere manier samen. Ik kan het niet goed uitleggen maar geloof me, het is waanzinnig! Ook Luna kan de energie hier goed kwijt. Haar oren waaien steeds omhoog alsof ze een vleermuishond is :-) 

Als de avond valt komen we terug bij de camper. Tenminste, wij dachten dat de avond wel was gevallen. Eh... we gingen dus om negen uur warm eten. Om tien uur aan de koffie. En om kwart voor elf komt de zon nog steeds achter de wolken vandaan en schijnt stevig in onze camper! 
En zojuist vernomen: de straatverlichting gaat hier om middernacht aan; als het schemer wordt! 
Logisch toch?
Maar ook wel heel vreemd...
Want wij zijn het ritme van dag en nacht een beetje kwijt. 

(Laatste foto is gemaakt om 23:15u. En terwijl ik dit aan het intypen ben, 23:23u, is het ook nog 'gewoon' licht!)